μου άρεσαν τα καλοκαίρια που έμοιαζαν με χειμώνες
μου άρεσαν οι νίκες που έμοιαζαν με ήττες
μου άρεσαν οι γυναίκες
όλες οι γυναίκες
μέχρι να αρχίσω να ξερνάω το αίμα μου
σαν ένα φωταγωγημένο συντριβάνι
κάπου στο Παρίσι
νόμιζα πως ήμουν άτρωτος
αλάνθαστος
σαν Αχιλλέας χωρίς φτέρνα
με μαύρο πέτσινο παντελόνι
και ασορτί πόρσε 928
ο Πρινς στο κασετόφωνο
γλεντώντας σαν να ήταν 1999
αν ήξερα πως θα ζούσα τόσο πολύ
θα ήμουν εχέφρων
θα έβαζα τα μισά λεφτά που σπατάλησα σε ναρκωτικά
σε προθεσμιακούς λογαριασμούς
και αμοιβαία κεφάλαια
θα έριχνα λιγότερες μπουνιές
θα έτρωγα λιγότερες κλωτσιές
θα ...
ρε, ας είχα άλλη μια ζωή
να δεις τι γρήγορα θα την έκαιγα
σαν εκείνα τα πυροτεχνήματα από τη Τσάιναταουν
που κοστίζουν ακριβά, που διαρκούν ελάχιστα
που φτάνουν τόσο ψηλά στον ουρανό
και φωτίζουν τη νύχτα σαν ένα ενυδρείο
με μπλε ελεκτρίκ νερό
και χιλιάδες μέδουσες που χορεύουν
σαν μεθυσμένα κοριτσόπουλα
σε κάποιο υπαίθριο φεστιβάλ.
θάψε με ανάμεσα στα μπούτια σου, πουτάνα ζωή
με ξελόγιασες
όπως η Αμέρικα τον Κολόμβο
η Μέριλιν τον ΝτιΜάτζιο
αλλά κι εγώ σε ξέσκισα μωρή καριόλα
όπως ο Μαραντόνα την εθνική Αγγλίας.
Γιώργος Τρίκερι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου