υπήρχε μια εποχή που η προοπτική θριάμβου του δικαίου πάνω στην ωμή βία φαινόταν πιθανή.
το φαινόμενο ονομαζόταν εξέλιξη.
τώρα απλώς σχοινοβατούμε πάνω από μια τρίτη παγκόσμια αμερική.
ορατοί οι χείμαρροι της υλικής πόρωσης που παρέσυραν πολύ πιο έξυπνους από εμάς τους δύο.
ορατή η παρέλαση των παλιάτσων, ντυμένοι χαρτονομίσματα, αριθμοί και πιθανότητες.
κάποτε οι παλιάτσοι κάλπαζαν στην άγρια δύση, περήφανοι ιππότες μιας γυάλινης υπερδύναμης.
εμείς έπρεπε να περιμένουμε τις απόκριες να φορέσουμε τα καπέλα τους και τα πλαστικά τους πιστόλια.
να νιώσουμε λιγάκι ήρωες κι εμείς.
τώρα όλοι μαζί ζαλισμένοι προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις φλέβες που κάποτε μας έραιναν χρυσάφι, τοστιέρες, τηλεοράσεις, ηδονή και πληρότητα.
οι φλέβες στέρεψαν, τα γλυκά ζεστά σπίτια κατέρρευσαν, μόνο οι σειρήνες που προμηνύουν τη σφαγή ακούγονται πια.
όσο κι αν φωνάζουν οι παλιάτσοι τα άδεια ηχεία δεν μεταφέρουν τους ήχους της απόγνωσης τους.
μπορώ να μυρίσω τον πολλαπλασιασμένο πανικό στην ατμόσφαιρα.
κράτα μου το χέρι.
κάνω άλλο ένα βήμα.
Γιώργος Τρίκερι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου