Ήταν η εποχή της ποζεριάς και της λεμονάδας με το 5% αλκοόλ. Ήμασταν η γενιά όπου εμφανίστηκαν οι emo, ήμασταν η θλιμμένη γενιά. Κλέβαμε τσίχλες απ’τα περίπτερα και μετά νιώθαμε άσχημα, γιατί ο καημένος ο περιπτεράς ήταν τόσο καλός μαζί μας και μας είχε κεράσει σογκοφρέτες.
Τώρα μιλάμε γι αυτά σα να μαστε μεγάλοι, ενώ έχουν περάσει μόλις 4 με 5 χρόνια.
Θεωρούμε την πλαστή μας, αβάσιμη δυστυχία εμπειρία. Έχουμε να πούμε ιστορίες για το τι περάσαμε, και πώς καταλήξαμε. Λες και καταλήξαμε... λες και θα καταλήξουμε ποτέ. Αποφασίζουμε τι θα σπουδάσουμε, και τι θα κάνουμε σε 4 χρόνια. Όλοι προσπαθούν να σε προσανατολίσουν, γιατί ευτυχία ίσον έσοδα μεγαλύτερα από έξοδα στο τέλος του χρόνου.
«Που βλέπεις τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα;» Αυτό με είχε ρωτήσει ο καθηγητής μου στην τρίτη γυμνασίου. Πώς να τον ρωτούσα το γιατί έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να κανονίσει τη ζωή του από τώρα; Πώς θα μπορούσε να μου απαντήσει;
Γιατί πρέπει.Γιατί εμείς οι άνθρωποι χτίσαμε αυτή τη φυλακή, και μας βάλαμε μέσα. Γιατί το άγνωστο μας φοβίζει. Γιατί θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο. Γιατί θέλουμε να ξέρουμε ότι αύριο το μεσημέρι στις 2 θα καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, στις ίδιες θέσεις, και θα τρώμε ένα φαγητό που κανονίσαμε από χτες. Γιατί κανείς δεν έχει την όρεξη να σηκώνεται πρωί, πρωί και να μην ξέρει τι να μαγειρέψει.
Αλλά ποιος θα μπορούσε να στο πει αυτό; Ποιος θα ήταν αρκετά γενναίος να ξεστομίσει τέτοιες λέξεις σε ένα 15χρονο κορίτσι που δεν ξέρει καλά καλά τι είναι οι πανελλαδικές, τα εξάμηνα, η εξεταστική, η πτυχιακή;
Ποιός θα μπορούσε να σου εξομολογηθεί πώς ό,τι κάνεις, ό,τι νιώθεις, ό,τι σκέφτεσαι είναι ασήμαντο; Αλλά θα το κάνεις.
Η μητέρα μου πάντα πίστευε πώς ευτυχία είναι η ζωή που δεν είχε ποτέ.
Εγώ πάντα πίστευα πώς η ευτυχία δεν βρίσκεται στη ζωή.
Τώρα πια πιστεύω..
missA insanE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου