όσο παραμένω καθηλωμένος, φρόνιμός σ'αυτό τον καναπέ και τα ποδόσφαιρα, οι ειδήσεις, οι ατάλαντες χορεύτριες περνούν μπροστά από τα νωχελικά μου μάτια οι θεοί της ασυδοσίας δεν έχουν λόγους ανησυχίας.
όσο παίζω στοίχημα τη πίεση της μάνας μου, όσο πίνω ασπρόμαυρα τσιγάρα σαν ξεχασμένος Τζέιμς Ντιν, όσο κλέβω τη σύνταξη της γιαγιάς για να σου αγοράσω το δαχτυλίδι αρραβώνων που σου υποσχέθηκα, ο ναός της δημιοκρατίας θα στέκει περήφανος για τα καλογυαλισμένα μωσαικά του και τους ευνούχους που φιλοξενεί.
δεν θα αργήσει εκείνη η μέρα που θα ορθώσω το ανάστημα μου στις ίνοξ συσκευές που ποτέ δεν θα ξεχρεώσω γιατί δεν άντεχες ότι η ξαδέλφη σου είχε μεγαλύτερο ψυγείο από εμάς, θα φτύσω στα μούτρα σου την άνοστη σούπα που μου σερβίρεις ανερυθρίαστα τόσα χρόνια στο όνομα ενός χρεωκοπημένου έρωτα και θα τα σπασω όλα εδώ μέσα.
Γιώργος Τρίκερι
charliemj94@gmail.com
Υ.Γ. ήρθα εδώ για εντελώς διαφορετικό λόγο (ήθελα να προλάβω να πάρω μια μπιρα πριν αρχίσει η γιουροβίζιον). τώρα στέκομαι γυμνός πάνω στα συντρίμια της μεζονέτας μας, ο ουρανός υφαίνεται σαν άλικο πέπλο πάνω από το κεφάλι μου και δεν μπορώ να θυμηθώ πια το πρόσωπο σου.
στη μικρή Χαρά που μεγάλωσε σαν βιαστικό λουλούδι που ξέρει να αγαπάει αλλά δεν έμαθε να χάνει, που ξέρει όλα τα νούμερα αλλά δεν έμαθε να μετράει, που της χάρισα τα καλύτερα μου χρόνια και δεν τα θέλω πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου