Αυτά τα μποτάκια τα φόρεσα τόσο πολύ που κατέληξαν τρύπια στα σκουπίδια, διότι δεν έπαιρναν πλέον άλλη επιδιόρθωση.
Περπάτησαν στο ΑΝ, σε αμέτρητες συναυλίες, σε όλη την Ελλάδα πήγαν και με κράτησαν όρθια μεθυσμένη πάνω στη σκηνή, ταλαιπωρημένη, στενοχωρημένη, αποκαρδιωμένη.
Είχαν κάτι το μαγικό, τα φορούσα και ήμουν εγώ, λες και ήταν φτιαγμένα για μένα. Δεν ήξερα από που είχαν έρθει, δεν ήξερα αν ήταν της μόδας ή ακριβά.
Τις κοντές αυτές μπότες μου τις είχε χαρίσει η Τέτη, ήταν φτιαγμένες στο Mexico για χάρη μιας Τεξανής εταιρείας της NOCONA, που ακόμα φτιάχνει κάποιες από τις καλύτερες καουμπόικες μπότες στην Αμερική.
Όταν τις φορούσα πολλές ώρες πονούσαν οι καμάρες των ποδιών μου γιατί το καλούπι τους ήταν κάπως μυστήριο, σαν εμένα.
Τις ψάχνω, δεν φτιάχνονται πια, αλλά αν κάποιο παιδάκι έχει ένα ζευγάρι NOCONA 8,5 ή 9 νούμερο (39 δηλαδή ή 40), τις πήρα ήδη.
Δεν έχω φορέσει άλλο παπούτσι σαν κι αυτό, από τότε.
L Evi Hassapides Watson
Εγώ είχα ένα μπλου τζιν που δε μπορώ να ξαναβρώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο φόρεσα μέχρι που έλιωσε επάνω μου.
Πως κολλάμε με μερικά ρούχα/παπούτσια;
Είναι όπως με τους ανθρώπους....
Καλό σου βράδυ:)