Λύπη που δε μιλιέται..
Ο αυγινός σπασμός της σιωπής
ελεύθερος στην πολιορκία του..
κι η ανάγκη φριχτή και μόνη
παραμιλάει ακόμα στα αδιέξοδα..
Μια τέλεια αποτυχία ίδρωσε πολύ
για να βγει στο φως….
Όλοι οι τάφοι που παράσταινα στα σκοτάδια
χάσκουν άρτια αχόρταγοι..
Λύνεται η ψυχή στα άγουρα χάδια
στο τέλος της στιγμής…
και το μυριστικό ξεχείλισμα της ηδονής στερεύει..
Όταν θα φύγω δε θα φταίω…
ΚΔαφνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου