...και ήταν όλο αυτό τον καιρό κοντά, πολύ κοντά
κι ας φώναζαν ο ένας στον άλλο
κι ας στέκονταν απέναντι
κι ας λιμάριζαν συστηματικά τον ομφάλιο λώρο
κάθε μέρα,
κάθε εφτά παρά τέταρτο ή πέντε και δέκα, ή το βράδυ,
ήταν κοντά, πολύ κοντά
κι έπειτα το μόνο που κατάφερναν ήταν να τον κοντύνουν,
να τον κοντύνουν τόσο ώστε να εκμηδενίζουν κάθε ικμάδα απόστασης
και το απέναντι να γίνεται,
πάλι,
μαζί.
Jazzmine in a pot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου