Δρόμος ανηφορικός, θάλασσες ελιάς, νερό ακίνητο που στραφταλίζει στον ήλιο.
Στη στροφή μια μητέρα μαλώνει το παιδί της, μια παρέα μπροστά μας φουσκώνει τα πνευμόνια της αρωματισμένο αέρα βγάζοντας μικρές κραυγές ηδονής.
Δροσίζουμε τα πυρωμένα μας χείλη στην Κασταλία κι όσα είπα και σε λάβωσα - κάρβουνο και στάχτη.
Ανατολή φεγγαριού απέναντι απ' το χωριό κι η ομορφιά ρουφάει όλο το οξυγόνο και με πνίγει..
Φάρος χρυσός και καπνισμένος, λιβάνι και θυμάρι,
καμπάνα και βιολί,
Μαΐστρος σαρωτικός φουντώνει έναν Πόθο αχαρτογράφητο ακόμα, αλλά ακέραιο.
Μπορεί να χαρχαλεύει ακόμα στα σπλάχνα της φωτιάς αλλά είναι ατόφιος και ζωντανός και το σκοτάδι που κατρακυλάει γοργά στις πλαγιές του βουνού είναι δικός του σύμμαχος κι όχι δικός μου.
Και τον ξυπνά.
"Δεν είναι νύχτα αυτή για να κοιμούνται οι Πόθοι" σφυρίζουν οι αρχαίες δυνάμεις που διαφεντεύουν αυτούς τους Κόσμους και τους Άλλους,
κι έτσι,
εκεί,
στο ύψωμα των Δελφών
μυσταγωγία και σιγή
πέτρα, ρίζα και θηλιά
σ' αφήνω επιτέλους να υπάρξεις.
just Jazzmine
Πανσέληνος Αυγ. 2013
για τον Αλέξανδρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου