Στην άλλη μεριά του πάρκου, υπάρχει ακόμα εκείνο το μικρό ρομαντικό καφέ και δίπλα του ένα μπαράκι παλιό,πάντα με λίγο κόσμο μέσα και έξω, να πίνουν και να μεθούν.
Άκου παίζει το τραγούδι μας...
Περνούσαμε τακτικά από εκείνο το πάρκο και καμιά φορά ξαποσταίναμε λίγη ώρα πριν συνεχίσουμε τις περιπλανήσεις μας στην πόλη. Καθισμένοι πάντα στο ίδιο παγκάκι, μαζί με τους ξηρούς καρπούς και μια σοκολάτα, που την κόβαμε στη μέση.
Χορεύαμε και κάναμε όνειρα. Ήμασταν αγκαλιά. Ονειρευόμασταν μια ζωή μαζί. Κανένας δεν μπορούσε να μας φοβίσει.
Όπως τώρα...
Π. Πόντικας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου