Για να συμμετάσχεις στις εξετάσεις της εθνικής σχολής δικαστών, ζητείται (ευλόγως) ένα πιστοποιητικό ψυχικής υγείας. Στο πλαίσιο αυτό, προ τριετίας περίπου, πηγαίνω σε δημόσιο νοσοκομείο σκαστή από Ευελπίδων, μπαίνω φουριόζα στο ιατρείο του διευθυντή της ψυχιατρικής, του εξηγώ αδρομερώς τι θέλω, με ακούει προσεκτικά και περιμένω να πιστοποιηθώ.
-Καλά φαίνεσθε, μου λέει.
-Καλά νιώθω, του λέω.
-Και να εξακολουθήσετε, μου λέει.
-Ομοίως, γιατρέ μου, του λέω.
Χαμογελά, σκύβει, σημειώνει, υπογράφει, σφραγίζει, μου δίνει το πιστοποιητικό.
Φεύγω χωρίς πολλά-πολλά, αφενός γεμάτη ευγνωμοσύνη για την ταχύτητα και την αναντίρρητη ακρίβεια της διάγνωσης (…), αφετέρου μ’ έναν κάποιο προβληματισμό για τις εν γένει παρόμοιες χορηγήσεις τέτοιας σοβαρότητας βεβαιώσεων για τέτοιας σοβαρότητας θέσεις. Καλό μεν το ότι δεν ταλαιπωρήθηκα με διεξοδικά τεστ και αναλύσεις, καλό το ότι επέστρεψα έγκαιρα στο ακροατήριο και δεν ερημοδικάστηκα, επικίνδυνο πολύ δε το ότι υπάρχουν αστυνομικοί,καθηγητές, νοσηλευτές και πλείστες άλλες ειδικότητες εκεί έξω οι οποίοι φαίνονται καλά…
Είναι αργά, όταν ανακαλύπτουμε πως δεν είναι.
Μαργαρίτα Θάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου