Απάθεια και αμάθεια

Κοίταξα για μια τελευταία φορά όλα τα πρόσωπα που ήταν μαζεμένα στο τραπέζι. Ξέρω ότι με θεωρούν μια αδιάφορη, ατημέλητη και άχαρη κοπέλα που μόλις πάτησε τα 20, μα δεν με νοιάζει η αλαζονεία τους.  Ξέρω πως κανείς τους δεν έχει ψάξει κάτι τόσο βαθύ ,κανείς τους δεν δίνει την αξία της στιγμής και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πότε θα έρθει η ώρα να μιλήσουν ,να πουν αυτά που θα τους καταξιώσουν στα μάτια όλων ,όχι μόνο αυτών που βρίσκονταν γύρω από το χαμηλό ξύλινο τραπέζι.

Κοίταξα τριγύρω μου και είδα μια αδράνεια γιατί ο,τι ειπώθηκε εκείνο το βράδυ δεν ήταν παρά μόνο οι απερίσκεπτες και εγωκεντρικές απόψεις τους, άσε που αν τολμήσεις να φέρεις αντίρρηση θα αρχίζουν να κοχλάζουν στο ζουμί τους και στο τέλος θα εκραγούν. Τα ξέρουν όλα, τι να μάθουν; Είχα αναπτύξει κάποιες αισθήσεις μου λίγο πιο έντονα, το βλέμμα μου παλλόταν σε κάθε αντίδραση προσώπου, σε κάθε λέξη που ριχνόταν στο τραπέζι, μπορούσα να ακούσω τα πάντα και να τα ψυχογραφήσω σαν να ήμουν αόρατη κi αυτό με έκανε περήφανη γιατί πίσω απ' αυτή τη μάσκα της αφέλειας και  της αμάθειας ήξερα ότι δεν θα γνωρίσουν τίποτα παραπάνω για μένα. Ενώ εγώ ήξερα τόσα πολλά γι' αυτούς. Τους είχα κατανοήσει από λίγες λέξεις κι εκφράσεις που πετούσαν επιπόλαια σαν να ήταν αποφάγια. Αυτό με έκανε δυνατή και αήττητη σ' αυτόν τον ψυχρό και  ήρεμο πόλεμο που έχει ξεσπάσει όχι μόνο σ' αυτό το τραπέζι αλλά σ' ολόκληρο το κόσμο!

Άννα Τσαμ Αναστο.