Θαρρώ πώς οι δείκτες του ρολογιού έχουν κολλήσει. Τα απομεινάρια της μαρμελάδας φράουλας ίσως.
Κόκκινη.
Σαν το χρώμα της αγάπης. Κάποιες φορές είναι και μαύρη. Σαν άβυσσος που σε ρουφάει. Σου σκίζει το δέρμα, και σου συνθλίβει τα κόκκαλα. Πονάει η αγάπη. Πονάει να ξέρεις ότι το «είναι» σου μοιράζεται.
Οι δείκτες του ρολογιού με κοιτούν αυστηρά. Ίσως περιμένουν να τους μετακινήσω εγώ.
Σηκώνομαι στις μύτες. Δεν τους φτάνω.
Το τηλέφωνο χτυπάει. Δεν το προλαβαίνω. Ποτέ δεν το προλαβαίνω όταν πρέπει. Το κοιτάω. Δεν ξαναχτυπάει.
Λένε πώς υπάρχουν 3 είδη αδελφών ψυχών. Τα πρώτα δύο είναι συμβατά. Το τρίτο είδος εμφανίζεται λίγο πιο προβληματικό. Λένε πώς οι άνθρωποι που μοιράζονται αυτό το δεσμό, κάποτε ήταν ένα, και κάποια στιγμή διαιρέθηκαν σε 2 μέρη, πλήρως ίσα και αντίθετα μεταξύ τους.
Δυστυχώς είναι η πιο έντονη και δύσκολη μορφή αγάπης και συνήθως διαλύεται αφήνοντας και τα 2 μέρη… μισά.
Τα συμπεράσματα δικά σας (σου).
missA insanE
http://fragmentsofentropy.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου